Software

Dział, gdzie opisuję moje przygody z oprogramowaniem.

Reaktywacja starej maszyny wirtualnej z MS Windows Server 2003

Napisane przez Igor Brzeżek on 8 maja 2024
Napisane w: Windows, Wirtualizacja.

Od czasu do czasu zdarza mi się reaktywować jakąś stara maszynę wirtualną z MS Windows Server. Oczywiście były to instalacje na 180 dni czy cos podobnego. Na takiej maszynie mam jakieś tam konfiguracje do zgrania a tu sie pokazuje info:

Error: This copy of Windows must be activated before you can log on.

Co teraz?

Ano odpalamy ponownie maszynę, podczas startu naciskamy F8 (naciskamy i naciskamy aż pojawi się starej daty menu startowe z różnymi opcjami do wyboru. Wybieramy „Safe mode”. Kolejno, kiedy system się już uruchomi uruchamiamy wiersz polecenia (cmd) a w nim wpisujemy (dokładnie jak niżej):

rundll32.exe syssetup,SetupOobeBnk

Naciskamy Enter i restartujemy system. Powinien zostać przywrócony 30 dniowy okres próbny.

Personalizowane kolory wiersza zachęty Linux

Napisane przez Igor Brzeżek on 3 lutego 2024
Napisane w: Linux Debian.

Jeśli chcemy aby nasz wiersz zachęty wyglądał nieco ładniej stał się czytelniejszy można go pokolorować, a koloru uzależnić od konta. Poniżej mały przykład:

  1. W katalogu /etc tworzymy plik o nazwie np. „promptcolors” i poniższej zawartości: 
    # =================================================
# Zmiana kolorow znaku zachety
# w zaleznosci od uzytkownika
# root - czerwony, inni - zielony


KR="\[\033[0;31m\]" #czerwony
KW="\[\033[0;37m\]" #bialy
KB="\[\033[0;34m\]" #niebieski
KY="\[\033[0;33m\]" #zolty
KG="\[\033[0;32m\]" #zielony
KLB="\[\033[1;34m\]" #jasnoniebieski

if [ $UID -eq 0 ]
then
 Znak='#'
 KolorNazwy=$KR
 #echo -n "!!!!!!!!! ROOT !!!!!!!!"
else
 Znak='$'
 KolorNazwy=$KG
 #echo -n "NIE ROOT !!!!"
fi

# If this is an xterm set the title to user@host:dir
case "$TERM" in
xterm*|rxvt*|linux)
 PS1="\[\e]0;${debian_chroot:+($debian_chroot)} \[\33[32m \] \u@\h: \w\a\]$PS1"
 PS1="$KolorNazwy\u$KW@$KY\h$KW:$KLB\w$KW$Znak "
 #echo -n "WYKONANO !!!!!!"
 ;;
*)
 ;;
esac

unset Znak
unset KolorNazwy
unset KR
unset KW
unset KB
unset KY
unset KG
unset KLB

# Koniec skryptu
# ===================================================
  2. W swoim pliku .bashrc, na końcu dodajemy wpis: 
    #======================
# Kolory znaku zachety
if [ -f "/etc/promptcolors" ];
then
 . /etc/promptcolors
fi
  3. Tyle. Od tego momentu po zalogowaniu znak zachęty jest kolorowy:

Linux i kolorowy znak zachęty wiersza poleceń

Napisane przez Igor Brzeżek on 21 grudnia 2022
Napisane w: Linux Debian, Systemy operacyjne.

Znak zachęty wiersza poleceń (ang. prompt) to dość istotny element pracy z systemem Linux. W zależności od wydania i wersji jego domyślny wygląd może być różny. Ja chciałem ustawić go tak, aby wyglądał jak niżej:

Mój ‚prompt’ składa się z nazwy użytkownika, nazwy hosta oraz aktualnego katalogu, a wszystko to w trzech kolorach:
– dla użytkownika ‚root’ kolor czerwony dla innych zielony
– nazwa hosta na żółto (tu wygląda jak brązowy)
– katalog roboczy na jasno niebiesko

Dzięki kolorom szybko orientuję się na jakim koncie pracuję (czasem zapomnę i nawet zapominam przeczytać 🙂

W dystrybucji Ubuntu
W dystrybucji Ubuntu wystarczy edytować plik ukryty plik o nazwie ‚.bashrc’, wyszukać w nim sekcję jak niżej:

Zmienna PS1 określa właśnie jak wygląda znak zachęty i jakie ma kolory.
Pierwszy wpis PS1 można zakomentować, dodać pod nim kolejny o treści:

PS1=’\[\e]0;\u@\h: \w\a\]${debian_chroot:+($debian_chroot)}\[\033[0;31m\]\u\[\033[1;30m\]@\[\033[00;33m\]\h\[\033[00m\] \[\033[01;34m\]\w\[\033[00m\] # ‚

Sekcja ‚else’ określa jak ma wyglądać znak zachęty w przypadku gdy nie mamy kolorowego terminala (chyba już dość rzadki przypadek) ale i tu można wstawić ten sam PS1.

W innych dystrybucjach
Jeśli mamy inną zawartość powyższego pliku (np bak sekcji „if [ „$color….” to można sprawę załatwić inaczej:

– w katalogu /etc tworzymy plik o nazwie np. ‚promptcolors’
– do tego pliku wklejamy poniższy fragment

# =================================================
# Zmiana kolorow znaku zachety
# w zaleznosci od uzytkownika
# root - czerwony, inni - zielony

KR="\[\033[0;31m\]" #czerwony
KW="\[\033[0;37m\]" #bialy
KB="\[\033[0;34m\]" #niebieski
KY="\[\033[0;33m\]" #zolty
KG="\[\033[0;32m\]" #zielony
KLB="\[\033[1;34m\]" #jasnoniebieski

if [ $UID -eq 0 ]
then
 Znak='#'
 KolorNazwy=$KR
else
 Znak='$'
 KolorNazwy=$KG
fi

# If this is an xterm set the title to user@host:dir
case "$TERM" in
xterm*|rxvt*|linux)
 PS1="$KolorNazwy\u$KW@$KY\h$KW:$KLB\w$KW$Znak "
 ;;
*)
 ;;
esac

unset Znak KolorNazwy KR KW KB KY KG KLB

# Koniec skryptu
# ===================================================

Powyższy skrypt (zakładając, że jest zapisany w pliku o nazwie ‚nazwa_skryptu’) można uruchomić z konsoli poleceniem:

>source nazwa_skryptu

Skrypt sprawdzi jaka jest twoja nazwa użytkownika (a raczej ID). Jeśli jesteś na koncie ‚root’ to otrzymasz znak zachęty jak niżej:

Kolorowy znak zachęty Linux

Jeśli jesteś zwykłym użytkownikiem to twój znak zachęty będzie wyglądał jak niżej:

Znak zachęty zwykłego użytkownika

Aby powyższe zadziałało automatycznie można:
– wywołać skrypt w ogólnym skrypcie startowym powłoki (np /etc/bash.bashrc)
– wywołać skrypt we własnym pliku (w katalogu domowym) o nazwie ‚.bashrc’

Aby wywołać nasz skrypt z ogólnego skryptu powłoki basha:
– edytujemy plik (z konta root) /etc/bash/bashrc
– na jego końcu dodajemy wywołanie naszego skryptu np:

#======================
# Kolory znaku zachety
if [ -f "/etc/promptcolors" ];
then
 . /etc/promptcolors
fi

Ta zmiana będzie miała wpływ na wszystkich użytkowników (o ile samodzielnie nie zdefiniowali sobie, w swoich plikach konfiguracyjnych innego wyglądu znaku zachęty)

Aby wywołać nasz skrypt z prywatnego pliku basha (dla aktualnie zalogowanego użytkownika):
– powyższy kod dopisujemy na końcu pliku ~/.bashrc czyli plik w katalogu domowym użytkownika, na którego aktualnie jestem zalogowany
– ta zmiana będzie oczywiście dotyczyć wyglądu znaku zachęty tylko aktualnego użytkownika
– aby zobaczyć zmiany należy się wylogować i ponownie zalogować

Ogólnie to chyba będzie bezpieczniej wykonywać zmiany tylko w swoich domowych plikach. Poza tym zwykły użytkownik i tak nie ma możliwości modyfikacji plików w katalogu /etc.

Automatyczna konfiguracja znaku zachęty dla nowych użytkowników 
Jeśli nie chcemy modyfikować pliku /etc/bash.bashrc a chcemy dla każdego nowego użytkownika ustalać kolorowy znak zachęty można to wykonać modyfikując plik tzw. szkieletu. Plik ten to /etc/skel/.bashrc. Dodamy na jego końcu wpis jaku wyżej (wywołanie skryptu zmian kolorów znaku zachęty) i mamy gotowe. Pliki z tegoż katalogu są automatycznie kopiowane do katalogu domowego każdego nowo utworzonego użytkownika.

VirtualBox – zdalne zarządzanie systemem Linux pracującym w maszynie wirtualnej za pomocą połączenia ssh i programu putty

Napisane przez Igor Brzeżek on 5 grudnia 2022
Napisane w: Linux Debian, Wirtualizacja.

Jeśli masz już zainstalowany system Linux (w naszym przykładzie Debian) w maszynie wirtualnej (tutaj omawiamy VirtualBox) to możesz nim zarządzać z konsoli zdalnie za pomocą połączenia ssh i program np putty.

1. Program putty pobierzesz z tego miejsca, instalacja nie jest wymagana

2. Interfejs sieciowy maszyny wirtualnej ustaw w trym mostkowany (ang. bridged) aby miała bezpośredni dostęp do twojej sieci fizycznej. Uważaj jednak, jeśli na tej maszynie masz jakieś usługi sieciowe np serwer DHCP może to ‚namieszać’ w Twojej sieci. W tym wypadku pozostań przy trybie NAT.

a. Dostęp bezpośredni czyli sieć mostkowana
– w maszynie wirtualnej ustaw interfejs sieciowy na mostkowany

– kolejno ustaw wybrany (zapewne jeden) interfejs sieciowy na mostkowany (bridged)

– teraz trzeba sprawdzić jak ustawiony jest interfejs sieciowy Debiana pracującego w maszynie, generalnie po instalacji (a to tu omawiamy) jest ustawiony na klienta DHCP czyli automatyczne pobieranie adresu IP
– zaloguj się do Debiana (najlepiej na konto root) i wydaj polecenie

#ip address show

– możesz też użyć skrótowej formy

#ip a

– zobaczysz jaki masz przydzielony adres IP

– interfejsy sieciowe są numerowane od 1 (pierwszy to pętla zwrotna, nas tu nie interesuje), jeśli wykonano standardowa instalację Debiana to masz jeden interfejs o numerze 2 i zazwyczaj będzie on miał nazwę ‚enp0s3’
– sprawdź jaki ma adres IP, jeśli coś w stylu 10.0.2.15/24 to oznacza, że system Debian nadal ma przypisany adres z trybu NAT, to się zdarza, czasem maszyna wirtualna nie zorientuje się, że coś jej zmieniono
– aby pobrać nowy adres z linii poleceń wydaj komendę:

#dhclient enp0s3

– pozwoli to odnowić adres IP w systemie, jeśli w Twojej sieci działa serwer DHCP (a zapewne działa) to po chwili (czasem aż kilkadziesiąt sekund) system otrzyma poprawny adres, sprawdź to poleceniem ‚ip a’

#ip a

– jeśli system Debian (lub inny w maszynie) pokazuje nadal poprzedni adres możesz maszynę przeładować, to zazwyczaj pomaga
– jeśli adres jest poprawny przejdź do punktu 3 tego opisu, gdzie zalogujemy się zdalnie

b. Tryb NAT
– w tym trybie aby zalogować się do Debiana w maszynie wirtualnej przez sieć trzeba wykonać tzw. przekierowanie portów ponieważ NAT blokuje dostęp od strony sieci LAN
– wejdź na kartę danego interfejsu sieciowego (Ustawienia maszyny / Sieć)
– przejdź do Zaawansowane
– wejdź w Przekierowania portów

– w oknie jakie się otworzy (w minimalnej) konfiguracji trzeba wpisać port hosta i port docelowy; port hosta to port na jakim VirtualBox będzie nasłuchiwał natomiast port docelowy to port na jaki ruch zostanie przekazany; port docelowy jest w maszynie wirtualnej i w naszym wypadku musi to być port TCP numer 22 czyli usługa serwera ssh

– po zatwierdzeniu można się zalogować na usługę ssh pracującą za NAT w maszynie wirtualnej; logujemy się na adres IP hosta, może to być adres IP jaki host ma przydzielony lub może to być adres pętli zwrotnej, portem na jaki wykonamy połączenie jest port 10000 czyli taki port jaki został ustalony w przekierowaniu

– usługa NAT programu VirtualBox wygląda jak niżej:

3. Zdalne logowanie do systemu Debian
– mamy już program putty, wiemy już jaki adres IP posiada maszyna wirtualna, możemy się zalogować po sieci za pomocą ssh
– uruchamiamy pytty i wpisujemy adres maszyny wirtualnej, protokół SSH

– jeśli teraz po naciśnięciu Open pojawi się okno błędu

– to prawdopodobnie na Debianie nie jest zainstalowany serwer SSH; tak może być gdy podczas instalacji nie był on wybrany lub w danej wersji Debiana nie był uwzględniony w obrazie instalacyjnym
– doinstalujemy zatem serwer SSH
– w wierszu poleceń Debiana, z konta root wykonajmy polecenie:

#systemctl status ssh

– jeśli otrzymamy informację, że taka usługa nie może być znaleziona to znaczy, że nie jest zainstalowana

– najpierw warto wykonać uaktualnienie pakietów instalacyjnych poleceniem

#apt-get update -y

– kolejno instalujemy serwer ssh poleceniem

#apt-get install ssh -y

– po instalacji ponownie sprawdzamy czy działa

#systemctl status ssh

– teraz jest ok, możemy się logować za pomocą ssh
– ponownie próbujemy zalogować się za pomocą putty
– powinna pojawić się informacja od serwera ssh (cyfrowy odcisk palca tego konkretnego serwera), klikamy w Yes

– i pojawia się możliwość zalogowania
– musimy logować się jednak teraz nie na konto ‚root’ ale na konto zwykłego użytkownika (był utworzony podczas instalacji, w naszych przykładach bło to jnowak); takie domyślne ustawienia ma serwer ssh na Debianie, że ze względów bezpieczeństwa nie pozwala na zdalne logowanie bezpośrednio na użytkownika ‚root’ (można to oczywiście zmienić)
– logujemy się zatem na jnowak

– i już jesteśmy na konsoli systemu pracującego w maszynie wirtualnej
– można pracować jak na zwykłym systemie
– możemy teraz przelogować się na konto root za pomocą polecenia:

#su –

– aby zakończyć pracę w konsoli i odłączyć się Debiana naciśnij CTRL-D lub wpisz w konsoli ‚exit’ i naciśnij enter
– jeśli z konta jnowak zalogowano się na root to exit trzeba będzie wpisać dwa razy ponieważ polecenie to po prostu wyloguje z aktualnej sesji
– aby całkowicie wyłączyć system Debian wpisz w linii poleceń  (z konta root)

#poweroff

Pracując z programem putty mamy możliwość kopiowania tekstów do/ze schowka między Debian a system hosta, czego nie umożliwia praca w oknie VirtualBox (domyślnie, ponieważ jest coś takiego jak dodatki gościa, które ten problem rozwiązują ale to inny temat).

 

 

VirtualBox – Instalacja systemu Debian w minimalnej wersji „netinstall”

Napisane przez Igor Brzeżek on 5 grudnia 2022
Napisane w: Linux Debian, Wirtualizacja.

W tym wpisie pokazano jak zainstalować Linux Debian 64bit (11.5) netinst w maszynie wirtualnej VirtualBox.

Niniejsza wersja Debiana bazuje na instalacji sieciowej czyli obraz ISO zawiera minimalną ilość elementów, reszta zostanie pobrana z Internetu w trakcie instalacji.

1. Utworzenie maszyny wirtualnej
– pobieramy obraz ISO Debiana w wersji instalacji sieciowej (tzw. netinst)

po wejściu w powyższy link klikamy po lewej na wybraną architekturę naszego komputera, przeważenie będzie to amd64

kolejno pobieramy plik ISO instalatora

– tworzymy maszynę wirtualną (typ Linux/Debian 64, 2GB RAM, 20GB dysk dynamiczny) tutaj przykład jak utworzyć maszynę wirtualną
– interfejs sieciowy maszyny wirtualnej ustawiamy na NAT albo Bridged (maszyna musi mieć dostęp do Internetu, więcej informacji o sieci VirtualBox tutaj)

2. Instalacja
– po uruchomieniu maszyny wirtualnej wybieramy instalację tekstową

– kolejno język, w tym przykładzie angielski

– następnie region: wybieramy u dołu listy other i kolejno Europe i dalej Polska

– tzw. locale zostawiamy na US

– ustawiamy Keymap na Polish

– czekamy na załadowanie wymaganych elementów instalatora
– ustalamy nazwę hosta (można to wykonać później):

– domenę zostawimy pustą

– kolejno trzeba ustalić (należy podać dwa razy celem potwierdzenia) hasło głównego użytkownika o nazwie ‚root’

– w następnym kroku tworzymy nowego użytkownika np o nazwie ‚jnowak’, najpierw podając pełne dane Imie i Nazwisko

– kolejno login

– i następnie hasło dla tegoż użytkownika

– teraz czas na ustalenie partycji dyskowych, ja wybiorę ręczne

– w kolejnym kroku wybieramy dysk (w naszym przypadku mamy jeden)

– potwierdzamy inicjalizację dysku (jest nowy i czysty)
uwaga: jeśli instalacja odbywa się na fizycznym komputerze trzeba upewnić się, że nic z dysku nie skasujemy a najlepiej instalować na nowym, czystym dysku

– w sekcji dostępnego na dysku miejsca zaznaczamy wolny obszar i naciskając Enter przechodzimy do jego konfiguracji

– ustawimy dwie partycje: 90% miejsca to partycja na system pozostałe miejsce przeznaczymy na partycje wymiany czyli plik pamięci wirtualnej

– tworzymy nową partycję:

– podajemy około 90% wielkości dysku, tutaj 19 GB

– zaznaczamy Primary (będzie to partycja podstawowa)

– zlokalizowana na początku wolnej przestrzeni dyskowej

– w podsumowaniu zaznaczamy Bootable flag i wybieramy „Done settings…”

– to utworzy nam pierwszą partycję przeznaczoną w całości na system Linux Debian
– zaznaczmy teraz pozostałe wolne miejsce

– i tworzymy nową partycję

– przeznaczamy na nią całe wolne miejsce

– zaznaczamy ją jako partycję logiczną

– w kolejnym oknie musimy określić jej typ, klikamy w Enter w pierwszej pozycji „Use as…”

– i z listy jaka się wyświetli wybieramy ‚swap area’

– zatwierdzamy klikając w „Done settings…”

– zatwierdzamy wszystkie zmiany na dysku

– zaznaczając Yes w kolejnym oknie zapisujemy je na dysku

– kolejno czekamy na wczytanie niezbędnych modułów
– na pytanie czy skanować dodatkowe nośniki odpowiadamy Nie ponieważ ich nie mamy

– jako kraj serwera z którego będą pobierane pakiety wybieramy Polskę

– i kolejno wybieramy odpowiednie źródło

– pomijamy HTTP Proxy

– po połączeniu z hostem Debiana pojawia się wybór pakietów do instalacji, co zobaczymy na ekranie to zależy od instalowanej wersji systemu; w jego minimalnej postaci będzie to tylko system podstawowy

Jeśli instalujesz inną wersję Debiana np. z płyty DVD możesz zobaczyć więcej pakietów do wyboru:

– po instalacji nastąpi ponowne uruchomienie maszyny wirtualnej i załaduje się instalowany system do którego możemy się zalogować podanymi wcześniej danymi (użytkownik root albo ten, którego utworzyliśmy później)

Po ukończonej instalacji warto zmienić tryb pracy interfejsu sieciowego maszyny wirtualnej na mostkowany (ang. Bridged) aby zarządzać systemem Debian za pomocą np ssh. Jak to zrobić opisano tutaj.

Zdalny pulpit dla Linux (wybrane elementy)

Napisane przez Igor Brzeżek on 31 października 2022
Napisane w: Sieci, Software.

Pracując zdalnie na systemie Linux przyda się dostęp do pulpitu. Pomoże nam w tym oprogramowanie typu VNC (ang. Virtual Network Connecting) świadczące usługę zdalnego pulpitu.

Instalacja serwera zdalnego pulpitu
Program wymaga wcześniejszej instalacji środowiska graficznego. Jeśli nie posiadasz go na swoim Linux możesz doinstalować:

apt-get install lxde-core

Instalacja zajmie około 750 MB, po instalacji system należy przeładować. Oczywiście najpierw trzeba się zastanowić czy środowisko graficzne jest potrzebne. Pod Linux prawie wszystko zrobimy z konsoli tekstowej.

Programów typu zdalny pulpit jest sporo, zastosujemy w naszym przypadku tightvncserver. W systemie Linux możemy zainstalować go jak niżej z repozytoriów sieciowych:

> apt-get install tightvncserver

Powyższa komenda wymaga użycia uprawnień root. Kolejno każdy użytkownik, który chce uzyskać zdalny dostęp do swojego pulpitu musi utworzyć hasło połączenia:

> tightvncpasswd

Zostanie utworzony plik w katalogu .vnc katalogu domowego danego użytkownika.W tym kroku można też ustalić osobne hasło służące tylko przeglądaniu (view only) pulpitu.

W kolejnym kroku uruchamiamy serwer zdalnego pulpitu. Ma on wiele opcji ale najbardziej przydatne to:
-name NAZWA : nazwa sesji
-depth x : głebia kolorów
-geometry X*Y : rozdzielczość

Każdy użytkownik może uruchomić wiele takich sesji. Ograniczeniem są zasoby maszyny. Uruchamiamy więc sesję:

>  tightvncserver -name JANEK -depth 16 -geometry 1200×900

Każda sesja ma swój numer, zaczynając od :1. Sesja o numerze :0 to systemowy pulpit osiągalny z konsoli fizycznej. Przy pierwszym uruchomieniu serwera w katalogu .nvc użytkownika pojawia się plik konfiguracyjny o nazwie „xstartup” z prawami +x. Przykładowy plik:

 tightvncserver -name JAN

Pracując zdalnie na systemie Linux przyda się dostęp do pulpitu. Pomoże nam w tym oprogramowanie typu VNC (ang. Virtual Network Connecting) świadczące usługę zdalnego pulpitu.

Instalacja serwera zdalnego pulpitu
Program wymaga wcześniejszej instalacji środowiska graficznego. Jeśli nie posiadasz go na swoim Linux możesz doinstalować:

apt-get install lxde-core

Instalacja zajmie około 750 MB, po instalacji system należy przeładować. Oczywiście najpierw trzeba się zastanowić czy środowisko graficzne jest potrzebne. Pod Linux prawie wszystko zrobimy z konsoli tekstowej.

Programów typu zdalny pulpit jest sporo, zastosujemy w naszym przypadku tightvncserver. W systemie Linux możemy zainstalować go jak niżej z repozytoriów sieciowych:

> apt-get install tightvncserver

Powyższa komenda wymaga użycia uprawnień root. Kolejno każdy użytkownik, który chce uzyskać zdalny dostęp do swojego pulpitu musi utworzyć hasło połączenia:

> tightvncpasswd

Zostanie utworzony plik w katalogu .vnc katalogu domowego danego użytkownika.W tym kroku można też ustalić osobne hasło służące tylko przeglądaniu (view only) pulpitu.

W kolejnym kroku uruchamiamy serwer zdalnego pulpitu. Ma on wiele opcji ale najbardziej przydatne to:
-name NAZWA : nazwa sesji
-depth x : głebia kolorów
-geometry X*Y : rozdzielczość

Każdy użytkownik może uruchomić wiele takich sesji. Ograniczeniem są zasoby maszyny. Uruchamiamy więc sesję:

>  tightvncserver -name JANEK -depth 16 -geometry 1200×900

Każda sesja ma swój numer, zaczynając od :1. Sesja o numerze :0 to systemowy pulpit osiągalny z konsoli fizycznej. Przy pierwszym uruchomieniu serwera w katalogu .nvc użytkownika pojawia się plik konfiguracyjny o nazwie „xstartup” z prawami +x. Przykładowy plik:

#!/bin/sh

xrdb „$HOME/.Xresources”
xsetroot -solid grey
#x-terminal-emulator -geometry 80×24+10+10 -ls -title „$VNCDESKTOP Desktop” &
#x-window-manager &
# Fix to make GNOME work
export XKL_XMODMAP_DISABLE=1

/etc/X11/Xsession

Jeśli z jakiegoś powodu plik nie zostanie utworzony automatycznie, należy zrobić to samodzielnie. W powyższym przykładzie pojawił się zdalny pulpit numer 1. Teraz kolej na klienta.

Klient VNC
Na systemie klienckim, np. Windows pobieramy i instalujemy program VNC Viewer. Tworzymy w nim sesję do naszego pulpitu wpisując adres i port:

Port dla pulpitu numer :1 ma wartość 5901, dla pulpitu :2 5902 itd. Każdy kolejny pulpit w ramach całego systemu Linux otrzymuje kolejne numery niezależnie od użytkownika. Program pokazuje informację, że połączenie nie będzie szyfrowane (zajmiemy się tym tematem dalej):

Klikamy w Continue i wprowadzamy hasło połączenia ustalone wcześniej.

Jeśli wszystko skonfigurowane było poprawnie pojawi się nasz pulpit:

Możemy uruchamiać programy i pracować tak jak lokalnie.

Jeśli kursor ma kształt krzyżyka (co może być denerwujące) można nieco zmodyfikować plik xstartup dodając w linii

xsetroot -solid grey

opcję:  -cursor_name left_ptr

Opcja ta będzie aktywna dla nowych serwerów.

Kiedy zamykamy połączenie

wszystkie uruchomione w tej sesji programy pozostają wraz z naszym pulpitem. Możemy się do nich podłączyć w dowolnej chwili łącząc się z danym pulpitem.

Otwieranie kolejnych pulpitów
Aby otworzyć kolejny pulpit wydajemy identyczny polecenie jak poprzednio, zmieniając nazwę.

Pulpity są numerowane automatycznie. Ten otrzymał numer 2. Aby się na niego zalogować w oknie VNCViewer wpisujemy adresIP:5902, hasło (takie samo jak poprzednio). Pojawia się drugi pulpit.

Na każdym możemy uruchomić inne programy.

Jeśli teraz uruchomimy serwer z konta innego użytkownika otrzyma on kolejny numer:

Zamykanie serwera
Każdy otwarty pulpit można zamknąć za pomocą polecenia:

Jednak uwaga: to wykona polecenie systemu Linux o nazwie „kill” na otwartych na danym pulpicie programach czyli możemy utracić wszelkie dane w nich obrabiane.

Zabezpieczanie połączenia
Ponieważ domyślnie połączenie nie jest szyfrowane (tylko hasło) możemy go zabezpieczyć za pomocą tunelu SSH.

Tunel SSH
Wykorzystamy program putty (dla Windows) aby utworzyć tunel SSH do Linuxa. Konfiguracja jest prosta (więcej tutaj), pobieramy program putty i tworzymy nowe połączenie:

Zapisujemy je i idziemy do sekcji Connection / SSH / Tunnels. Ustalamy na jakim porcie komputera lokalnego program PuTTY ma nasłuchiwać i na jakie gniazdo komputera zdalnego (adres ip i port) ma przekierować ten ruch.

W tym przykładzie wybrano port lokalny 50000. Adresem zdalnym jest adres interfejsu pętli zwrotnej (ang. loopback) komputera zdalnego i port odpowiadający pulpitowi numer 1. Klikamy w przycisk Add aby dodać parametry, wracamy do okna Sesions aby zapisać sesje i klikamy w Open.  Teraz logujemy się na nasze konto w systemie zdalnym:

Tunel jest zestawiony. Idziemy do VNCViewer i tworzymy nowe połączenie tym razem na adres lokalny (na Windows) oraz port jaki był ustalony w PuTTY.

Połączenie jest zestawione z portu lokalnego 50000 (lokalny Windows) na port lokalny (zdalny Linux).

Mimo iż program nadal ostrzega o braku szyfrowania to połączenie bazuje na szyfrowanym tunelu SSH.

Linux screen

Napisane przez Igor Brzeżek on 31 października 2022
Napisane w: IT ogólnie, Software.

Program screen
Często mamy potrzebę pracy na kilku oknach terminala lub otwarcia jednocześnie kilku programów z interfejsem tekstowym. Nie pomoże nam tu posłanie takiego programu w tło (fg, bg, jobs) ponieważ mowa o programach z interfejsem tekstowym takim jak Midnight Commander czy htop:

Dysponując pulpitem graficznym nie ma problemu, otwieramy kilka okien terminala lub terminal z zakładkami i tyle. Kiedy nie mamy takiego pulpitu (przeważnie serwery) możemy wspomóc się wirtualnymi terminalami dostępnymi z poleceń ALT-F1-ALT-F6. Jednak istnieją nieco lepsze rozwiązania

SCREEN
Jest to mały program pozwalający w jednym oknie terminala tworzyć wiele okien. Każde z nich to osobna sesja aktualnie zalogowanego użytkownika (domyślnie). Między oknami możemy swobodnie się przełączać, okna można dodawać i usuwać.

Instalacja screen

> apt-get install screen

Uruchomienie

> screen

Po uruchomieniu screen’a na konsoli widzimy ekran powitalny:

Kiedy naciśniemy dowolny klawisz pojawia się ekran zwykłej konsoli. Nic nas jeszcze nie informuje o tym, że jest uruchomiony screen. Na początku mamy dostępne jedno wirtualne okno. Wpiszmy w nim dowolna komendę aby zobaczyć zmiany, przykładowo ‚ls’.

Aby dodać kolejne użyjemy kombinacji klawiszy CTRL-a-d (naciskamy CTRL, kolejno ‚a’, kolejno ‚c’ jak create). Pojawia sie kolejne okno choć program nas o tym nie informuje. Wpiszmy coś innego aby rozróżnić ekrany.

Dodajmy kolejne okno, teraz mamy już trzy ekrany. Aby sie przełączyć między nimi użyjemy kombinacji klawiszy Ctrl-a-n (next) i Ctrl-a-p (previous). Aby zamknąć aktywne okno należy w jego wierszu polecenia nacisnąć Ctrl-d. Zakończy to sesje danej konsoli  i jednocześnie zmniejszy ilość okien w screen.

 

Program ten posiada wiele funkcji, a jedną z nich jest odłączenie (and. detach) od zestawu okien. Wykonamy to za pomocą kombinacji Ctrl-a-d. Na konsoli zobaczymy, że odłączyliśmy się od sesji screen o numerze 27457 na terminalu pts-1 komputera o nazwie „debmini”.

W tym momencie wszystkie otwarte w screen okna, a wraz z nimi uruchomione w nich programy, „idą w tło”, my zaś wracamy do konsoli z której wywołaliśmy screena. Co ważne programy otwarte w oknach screen (od którego teraz jesteśmy odłączeni) nadal działają i możemy do nich wrócić. Aby to uczynić trzeba ponownie się podłączyć do naszego screena. Tyle, że takich sesji screen możemy otwierać wiele (w każdej można otworzyć wiele okien i uruchomić wiele programów). Program pozwala na nazywanie sesji co ułatwi ich identyfikacje. Dodajmy nową sesje screen’a o nazwie PROGRAMY

screen -S PROGRAMY

W tej sesji dodajmy trzy okna, w pierwszym uruchomimy mc, w drugim top, w trzecim htop. Rozłączamy się z naszą drugą sesją (Ctrl-a-d). Mamy teraz w pamięci dwie sesje screen’a i kilka uruchomionych programów. Jak zatem rozpoznać do której sesji screena należy sie podłączyć? Służy do tego przełącznik

-r [nazwa-sesji]

gdzie [nazwa-sesji] to nazwa naszego screena. Przykładowa pokazana jest wyżej. Jeśli mamy uruchomioną tylko jedną sesję to od razu zostaniemy do niej podłączeni. Jeśli mamy wiele sesji w pamięci przełącznik ten pokaże je wszystkie:

Aby podłączyć się do wybranej sesji wydajemy polecenie:

screen -r PROGRAMY

Przykład pliku konfiguracujnego
Same okna screena nie są zbyt czytelne ponieważ nie ma informacji w jakiej sesji jesteśmy oraz jakie to okno. Na szczęście screen pozwala ustalić własne kolory i dodać pewne elementy upraszczające pracę. Aby to zrobić trzeba przygotować plik konfiguracyjny. Każdy użytkownik może mieć własny plik. Plik musi być umieszczony w katalogu domowym użytkownika, które chce skorzystać ze spersonalizowanego screen’a. Tworzymy więc plik o nazwie .screenrc (koniecznie kropka na początku czyli plik ukryty; plik musi znajdować się w katalogu domowym danego użytkownika czyli każdy może mieć swoją konfigurację screen’a) i wklejamy do niego poniższą zawartość. To przykładowa konfiguracja z kilkoma alternatywami. Znak # to komentarz.

#=================================
hardstatus alwayslastline
#hardstatus string '%{gk}[ %{G}%H %{g}][%= %{wk}%?%-Lw%?%{=b kR}(%{W}%n*%f %t%?(%u)%?%{=b kR})%{= kw}%?%+Lw%?%?%= %{g}][%{Y}%l%{g}]%{=b C}[ %m/%d %c ]%{W}'
#hardstatus string '%{= rk}[ %{G}%H %{g}][%= %{wk}%?%-Lw%?%{=b kR}(%{W}%n*%f %t%?(%u)%?%{=b kR})%{= rk }%?%+Lw%?%?%= %{g}]%{=r C}[ %m/%d %c ]%{W}'
#std - czarne tło
#hardstatus string '%{gk}[ %{G}%H %{g}][%= %{wk}%?%-Lw%?%{=b kR}(%{W}%n*%f %t%?(%u)%?%{=b kR})%{= kw}%?%+Lw%?%?%= %{g}]%{=b C}[ %m/%d %c ]%{W}'

#niebieskie tlo żółe i zielone napisy
#hardstatus string '%{= bG}[ %{bG}%H %{bG}][%= %{bY}%?%-Lw%?%{= bR}(%{bG}%n*%f %t%?(%u)%?%{=b bR})%{= bY}%?%+Lw%?%?%= %{g}]%{=b bG}[ %m/%d %c ]%{W}'

#j.w. ale czarne tlo
#hardstatus string '%{= kg}[ %{kG}%H %{kG}][%= %{kY}%?%-Lw%?%{= kR}(%{kG}%n*%f %t%?(%u)%?%{=b kR})%{= kY}%?%+Lw%?%?%= %{g}]%{=b kG}[ %m/%d %c ]%{W}'

#czerwone tlo np dla roota + zegarek
hardstatus string '%{=b rw}[ %{rw}%H %{rw}][%= %{rw}%?%-Lw%?%{=b rw}(%{=b rY}%n*%f %t%?(%u)%?%{=b rw})%{=b rw}%?%+Lw%?%?%= %{=b rw}]%101` %d-%m-%Y %c:%s'

#hardstatus string '%{gk}[ %{G}%H %{g}][%= %{wk}%?%-Lw%?%{=b gR}(%{W}%n*%f %t%?(%u)%?%{=b gR})%{= kw}%?%+Lw%?%?%= %{g}]%{=b C}[ %m/%d %c ]%{W}'
#hardstatus alwayslastline "%{= g} %{= w}%-Lw%{=r}%n%f* %t %{-}%+LW %-=%| %101` | %D %M %d %Y %c:%s"
termcapinfo xterm|xterms|xs|rxvt ti@:te@
screen -t bash01 bash
#==================================

Ponieważ plik utworzyliśmy już po uruchomieniu kilku sesji screen’a to nowe ustawienia ich nie dotyczą. Otwieramy więc kolejną sesję:

screen -S TRZECIA

Tworzymy kilka okien Ctrl-a-n

Teraz u dołu ekranu pojawia się czytelna informacja o otwartych oknach:

Nazwę dowolnego okna możemy zmienić: Ctrl-a-A (druga litera to duże A):

Teraz kilka przydatnych skrótów:

Ctrl-a-c tworzy nowe okno (jego nazwa wyświetla się w czerwonych nawiasach)

Ctrl-a-n następne okno

Ctrl-a-p poprzednie okno

Ctrl-a-d opuszczenie screen’a z pozostawieniem uruchomionych w nim programów

Ctrl-a-A zmiana nazwy aktualnego okna

Aby powrócić do screena wydajemy polecenie

> screen -x

Program posiada dużo więcej opcji, wszystko znajdziemy w pomocy:

screen –help

Automatyczna konfiguracja screena dla nowych użytkowników
Jeśli chcemy sprawić aby każdy nowy użytkownik systemu miał tak samo skonfigurowany program screen (zielona linia statusu okna) to plik .screenrc można utworzyć w katalogu /etc/skel. Dzieki temu w katalogu domowym każdego nowego użytkownika pojawi sie ten plik. Przykładowy plik poniżej:

#==================================
hardstatus alwayslastline
#zielone tlo np dla roota + zegarek
hardstatus string '%{=b gw}[ %{gw}%H %{gw}][%= %{gw}%?%-Lw%?%{=b gw}(%{=b gY}%n*%f %t%?(%u)%?%{=b gw})%{=b gw}%?%+Lw%?%?%=%{=b gw}]%101` %d-%m-%Y %c:%s'
termcapinfo xterm*|xterms|xs|rxvt ti@:te@
screen -t bash01 bash
#==================================

Zakładamy, że zwykły użytkownik ma zieloną linię statusu (root czerwoną).

Inne przykłady konfiguracji:

#czarne tło + tło każdego okna
hardstatus alwayslastline „%{rk}%H %{gk}%c %{yk}%M%d %{wk}%?%-Lw%?%{bw}%n*%f %t%?(%u)%?%{wk}%?%+Lw%?”

#niebieskie tło + zegarek
hardstatus string ‚%{=b bk}[ %{bk}%H %{bk}][%= %{bk}%?%-Lw%?%{=b bk}(%{=b bY}%n*%f %t%?(%u)%?%{=b bk})%{=b bk}%?%+Lw%?%?%= %{=b bk}]%101` %d-%m-%Y %c:%s’

 

Podział okna
Okno screen’a można podzielić na kilka podokien. Wykonamy to za pomocą kombinacji Ctrl-a-S, która podzieli okno w poziomie. Aby przejść do kolejnego okna używamy kombinacji Crtl-a-TAB. W nowym oknie trzeba otworzyć sesję za pomocą Ctrl-a-c. Poniżej przykład podzielonego poziomo okna.

C#, C++ – Visual Studio, Visual Studio Code

Napisane przez Igor Brzeżek on 12 czerwca 2022
Napisane w: Programowanie.

MS Visual Studio Community Edition dla MS Windows
Rozmiar: kilka GB

0. .NET
Będziemy potrzebować platformy dotnet, można ja pobrać z tego linku.
Tu link do .NET Core.

1 Pobieranie
Pobrać wersję na swój system operacyjny. Najnowsza wersja może nie pracować poprawnie na starszych aktualizacjach systemu. Więcej informacji tutaj.
Pobrać oprogramowanie w darmowej wersji Community można tutaj.
Starsze wersje tutaj.

Polska wersja, jak i starsze >> tutaj <<.

2 Instalacja
Pobiera się mały instalator i kolejno można przejść do właściwej instalacji.

Zapewne wymagane będzie pobranie paru dodatków, co wykona się automatycznie.

Kolejno wybieramy elementy systemu do instalacji. Nam wystarczy to co poniżej (wymagane około 7 GB):

Dla budowy aplikacji konsolowych trzeba wybrać jak wyżej:
– Programowanie aplikacji klasycznych dla platformy .NET
– Szablony języka C# zestawu SDK…
– Windows 11 SDK…

Instalacja chwilę potrwa.

Pojedyncze składniki
Należy sprawdzić czy mamy w sekcji instalatora „Pojedyncze składniki” zaznaczone
– NET 6.0 (lub aktualny)
– .NET DSK
– .NET Framework 4.8

jak niżej:

Jeśli tego nie mamy to możliwe, że nie będzie można tworzyć aplikacji konsolowych z okna VS. (Z wiersza poleceń będzie można: dotnet new console –framework net5.0)

Projektant klas
Jeśli chcemy mieć możliwość projektowania diagramów klas należy włączyć do instalacji ten moduł:

Wtyczki / rozszerzenia
Po instalacji VS można dodać kilka przydatnych wtyczek usprawniających pracę:
– https://www.plukasiewicz.net/Artykuly/VS2019Extensions
– https://www.syncfusion.com/blogs/post/15-must-have-visual-studio-extensions-for-developers.aspx

Visual Studio Code
Jest to odchudzona wersja MS VS, działająca także na Linux. Krótki opis instalacji znajdziesz tutaj.

Instalacja dla Linux: https://www.pragmaticlinux.com/2021/03/install-visual-studio-code-and-net-core-for-c-coding-on-linux/

Kolejno instalujemy wtyczki:
– scriptcsRunner
– C#
– C# Extensions
– C# Snippets
– AutoUsing for C#
– Roslyn
– OmniSharp

plus inne przydatne:
– indent-rainbow
– Rainbow-Brackets
– Code Runner
– IntelliSense

Linux: MonoDevelop
Rozmiar: 750 MB
Jest to swego rodzaju „zamiennik” Visual Studio dla systemu Linux.
https://www.monodevelop.com/download/#fndtn-download-lin-debian
Instalacja trwa dość długo, program pojawia się w menu, w sekcji Programowanie

Uwaga: W moim przypadku (Debian buster) trzeba było linię (z poradnika)
echo „deb https://download.mono-project.com/repo/debian vs-buster main” | sudo tee /etc/apt/sources.list.d/mono-official-vs.list
wykonać inaczej:
– utworzyć plik /etc/apt/sources.list.d/mono-official-vs.list
– do tegoż pliku wstawić wpis: deb https://download.mono-project.com/repo/debian vs-buster main
– i dopiero wtedy zrobić aktualizację pakietów

Po instalacji uruchamiamy z menu mono i
– Plik / Nowe rozwiązanie
– Inne / .NET
– Projekt konsoli


Tworząc nowy projekt zostanie utworzony katalog o jego nazwie.
Aby dodać do projektu nową klasę:
– prawym na projekcie
– Dodaj / Nowy plik
– General / Pusta klasa


Tworzenie i uruchamianie projektów

Visual Studio Code
– Tworzymy katalog na nasz projekt, najlepiej aby jego nazwa była zgodna z nazwą projektu.
– Uruchamiamy VSC i w eksploratorze otwieramy nasz katalog

– Klikamy Tak, ufam autorom

–  i w wewnętrznym terminalu wpisujemy polecenie:

dotnet new console –framework net5.0

lub

dotnet new console

– Utworzy nam to podstawową strukturę projektu
– Klikamy na utworzony plik programu program.cs (nazwę można zmienić)

– Aby skompilować w terminalu wydajemy polecenie

dotnet run

Jeśli mamy wtyczkę ConsoleRunner to można utworzyć skrypt o nazwie scriptcs i zawartości

MS Visual Studio
– Wybieramy Utwórz nowy projekt i jak niżej:

– Kolejno rodzaj aplikacji konsolowej:

– Podajmy nazwę aplikacji i jej lokalizację

– wybieramy docelowa platformę:

Uwaga: w zależności od platformy będziemy mieli wygenerowany inny kod programu przykładowego:

Dla wersji 6.0 coś jak niżej:

Natomiast dla wcześniejszej wersji platformy:

I kolejno:

Dostaniemy kod jak niżej:

Więcej o tej zmianie mamy tutaj.

W środowisku Visual Studio także możemy wygenerować aplikację z konsoli:
– tworzymy katalog
– w wierszu polecenia wchodzimy do niego aby stał się katalogiem bieżącym
– wydajemy polecenie

dotnet new conosle –framework net5.0 (lub inaczej)

– utworzy się podstawowa struktura aplikacji konsolowej, która teraz możemy otworzyć w VS

 

Odzyskiwanie bootmanagera po instalacji Linux a potem Windows

Napisane przez Igor Brzeżek on 18 stycznia 2022
Napisane w: Systemy operacyjne.

Istota instalacji
Instalacja systemu, niezależnie od tego co to za system, jest kolejnym etapem wdrażania systemu IT. Kolejnym, ponieważ samą instalację powinien poprzedzać projekt bazujący na wymaganiach klienta oraz specyfice otoczenia w jakim system operacyjny będzie pracował. Przed instalacją należy podjąć wiele decyzji takich jak pojemność i rodzaj pamięci masowych, układ partycji, systemy plików. Po wykonaniu instalacji zmiana powyższego może nie być możliwa lub bardzo trudna i kosztowna (np serwer biznesowy, który po instalacji ma pracować 24/7). Złe decyzje podjęte na etapie planowania mogą mieć niekorzystny wpływ na dalsze użytkowanie całego tworzonego systemu.

Sposoby instalacji
Aktualnie mamy kilka sposobów instalacji każdego systemu operacyjnego:

– Instalacja na fizycznym komputerze na jego dysku
– Instalacja na fizycznym komputerze na pamięci przenośnej np. pendrive
– Instalacja w maszynie wirtualnej

Instalator można uruchomić zazwyczaj z:

– Nośnika instalacyjnego (CD/DVD/USB)
– Obrazu ISO (w maszynie wirtualnej)  pełna wersja
– Obrazu ISO tylko instalator, w dalszej części oprogramowanie jest pobierane z dedykowanego serwisu sieciowego (tzw. instalacja minimalna)
– Z sieci za pomocą środowiska PXE (ang. Preboot Execution Environment)

W przypadku systemu Linux mamy do dyspozycji także wersje LIVE, umożliwiające uruchomienie systemu bez instalacji. Wykonuje się to najczęściej celem przetestowania danej dystrybucji lub uruchomienia dedykowanej wersji ratunkowej czy diagnostycznej systemu.

Widok okna pozwalającego uruchomić wersję LIVE systemu LINUX.

Poniżej przykład dystrybucji SystemRescueCD.

MS Windows także posiada namiastkę tego typu i jest to Windows PE (ang. Preinstallation Environment). Zastosowanie tej wersji to głownie naprawa i diagnostyka zainstalowanego już systemu. Jest to „coś w rodzaju Linux Live” ale tylko naprawy i kwestii instalacji systemów MS Windows. Jest mocno ograniczone np działa stale przez maksymalnie 72h potem się restartuje, można zapisywać dane na systemie plików FAT32 o max rozmiarze 32GB. Przydatne do serwisu systemów MS. Przykładem jest dysk ratunkowy Avast.

 

Wspólna instalacja Windows + Linux na tym samym PC.
Istnieje możliwość instalacji systemu MS Windows oraz Linux na tym samym komputerze. Kiedy najpierw instalujemy Windows a kolejno Linux, rozpozna on sytuację i pozwoli na podwójny rozruch. Kiedy Windows zostaje instalowany na innym dysku niż dysk numer zero to tworzy na dysku nr 0 małą 50MB partycję. Z niej rusza system co widać na screenie pokazującym menu startowe GRUB. Dodatkowo na dysku z partycją systemu Windows tworzona jest partycja 500MB.

W przypadku jednego dysku Windows instaluje się jak niżej:

Powyższy układ partycji nie umożliwi jednak instalacji systemu Linux z powodu braku miejsca. Albo trzeba zmniejszyć partycję C: (niepolecane) albo dodać drugi dysk.

Poniżej widok menu startowego GRUB dla podwójnego rozruchu (dla wcześniejszego przypadku instalacji Windows na drugim dysku):

Jak widać partycja startowa to mała, 50MB partycja dysku 0 (gdy mamy instalację Windows na innym dysku niż nr 0).

 

Instalacja systemu MS Windows 10 na drugim dysku + Linux.

W tym wypadku system ostrzega, że mogą (i będą) być zainstalowane dodatkowe partycje. Po takiej instalacji mamy układ partycji jak niżej:

W tym wypadku można swobodnie instalować Linux na drugiej partycji partycji dysku numer zero. W powyższym przypadku możemy Linux instalować na dwóch partycjach w wolnym obszarze pierwszego dysku: jedna partycja na system, druga na pamięć wirtualną:

Instalator pyta na którym fizycznym dysku zainstalować program rozruchowy GRUB. Podamy ten dysk, który jest w BIOS określony jako startowy, w naszym przypadku dysk nr 0 ponieważ tam jest umieszczona specjalna partycja Windows i dzięki temu przy uruchomieniu komputera będziemy mogli wybrać który system startujemy.

GRUB instaluje się tutaj:

Obraz partycji po instalacji Linux:

Instalacja systemu Windows na komputerze zainstalowanym Linux.
W tym wypadku spraw się nieco komplikuje, ponieważ instalator systemu Windows zapisze rekord startowy i uniemożliwi uruchomienie systemu Linux. Jeśli chcemy na komputerze z systemem Linux instalować Windows ale Linux zajmuje cały pierwszy (nr zero) dysk to mamy kłopot ponieważ Windows potrzebuje 50MB miejsca na pierwszym dysku. Trzeba zatem zmniejszyć partycję Linux. Wykonamy to za pomocą np dystrybucji Linux o nazwie GParted. Po dodaniu miejsca na początku dysku 0 można instalować Windows.

O ile Windows pokazuje wolny obszar dysku:

To wybierając wolny dysk:

będzie można system Windows instalować. Poniżej widok partycji po instalacji Windows na dysku nr 3:

Przywrócenie bootloadera Linux
Kiedy po instalacji systemu Linux zainstalujemy MS Windows zostanie zapisany bootloadrer tego pierwszego. Można problem rozwiązać na dwa sposoby:

A. Odtworzyć bootloadres GRUB ręczenie
– Uruchamiamy komputer z nośnika np GParted, SystemRescueCD. Musi to być nośnik pozwalający na załadowanie istniejącego systemu z dysku:

– Kolejno powinien się załadować menadżer rozruchu instalowanego wcześniej Linux

– Uruchamiamy tenże system i z linii poleceń (konto root) ponownie instalujemy GRUB (o ile wcześniej już istniał na tym systemie)

B. Skorzystać z fajnej dystrybucji Linuxa o nazwie Boot-Repair
– Uruchomić komputer z tejże dystrybucji
– Postępować zgodnie z zaleceniami kreatora lub uruchomić

Zawsze warto wcześniej sobie zarchiwizować obszary administracyjne partycji. Można to wykonać za pomocą powyższego programu.

Boot-repair.iso
Zabezpieczenie obszarów administracyjnych i rozruchowych:
– uruchamiamy komputer z boot-repair
– w programie boot-repair uruchamiamy „Advanced options”
– kolejno wybieramy „Backup partition tables …”

– Wybieramy miejsce gdzie zostanie utworzone archiwum ZIP z MBR i innym danymi
– Dane te zostaną zapisane do lub wybranego wcześniej katalogu.

Aby odtworzyć dane wcześniej zapisane do powyższych plików należy użyć opcji „Repair file system” oraz „Restore MBR”.

Przedłużanie wersji ewaluacyjnej MS Windows 10

Napisane przez Igor Brzeżek on 20 października 2021
Napisane w: Windows.

Jeśli zainstalowano wersję ewaluacyjną MS Windows 90 czy 180 dni, można ją przedłużyć.

Reaktywacja okresu ewaluacyjnego dla Windows 10 Enterprise:

– instalujemy Windows i mamy 90 dni na testy
– pod koniec tego okresu (to ważne: pod koniec a nie w trakcie!) uruchamiamy wiersz poleceń (cmd) jako administrator
– w nim spisujemy polecenie: slmgr -rearm (dodaje to 30 kolejnych dni)
– restartujemy system
– ilość reaktywacji jakie nam pozostały sprawdzimy poleceniem (też z konsoli o uprawnieniach administratora):

slmgr /dlv

Po dwóch aktywacjach:

– taką komendę możemy wydać zazwyczaj dwa razy ale zawsze pod koniec okresu 30 dni
– po 30+(3*30) dniach możemy pogrzebać w rejestrze aby jeszcze 8 razy przedłużyć aktywację
– otwieramy regedit
– idziemy do: HKEY_LOCAL_MACHINE\SOFTWARE\Microsoft\Windows NT\CurrentVersion\SoftwareProtectionPlatform
– w oknie po prawej zmieniamy pozycję SkipRearm z zero na jeden
– teraz można osiem razy reaktywować okres testowy co w sumie daje 360 dni

Wersja MS Windows Server  Evaluation 180 dni

W przypadku korzystania z wersji ewaluacyjnej (na np 180 dni) istnieje możliwość przedłużenia okresu testowego. Poniżej opis jak to wykonać.

– uruchomić konsole PowerShell w trybie administratora

– wydać polecenie: slmgr -dlv

– mamy tu ilość możliwych reaktywacji
– zamknąć okno i wydać polecenie: slmgr -rearm
– restartować komputer np: Restart-Computer- sprawdzić stan aktywacji: slmgr – dli