Archiwa

Posty z Igor Brzeżek

Reaktywacja starej maszyny wirtualnej z MS Windows Server 2003

Napisane przez Igor Brzeżek on 8 maja 2024
Napisane w: Windows, Wirtualizacja.

Od czasu do czasu zdarza mi się reaktywować jakąś stara maszynę wirtualną z MS Windows Server. Oczywiście były to instalacje na 180 dni czy cos podobnego. Na takiej maszynie mam jakieś tam konfiguracje do zgrania a tu sie pokazuje info:

Error: This copy of Windows must be activated before you can log on.

Co teraz?

Ano odpalamy ponownie maszynę, podczas startu naciskamy F8 (naciskamy i naciskamy aż pojawi się starej daty menu startowe z różnymi opcjami do wyboru. Wybieramy „Safe mode”. Kolejno, kiedy system się już uruchomi uruchamiamy wiersz polecenia (cmd) a w nim wpisujemy (dokładnie jak niżej):

rundll32.exe syssetup,SetupOobeBnk

Naciskamy Enter i restartujemy system. Powinien zostać przywrócony 30 dniowy okres próbny.

Personalizowane kolory wiersza zachęty Linux

Napisane przez Igor Brzeżek on 3 lutego 2024
Napisane w: Linux Debian.

Jeśli chcemy aby nasz wiersz zachęty wyglądał nieco ładniej stał się czytelniejszy można go pokolorować, a koloru uzależnić od konta. Poniżej mały przykład:

  1. W katalogu /etc tworzymy plik o nazwie np. „promptcolors” i poniższej zawartości: 
    # =================================================
# Zmiana kolorow znaku zachety
# w zaleznosci od uzytkownika
# root - czerwony, inni - zielony


KR="\[\033[0;31m\]" #czerwony
KW="\[\033[0;37m\]" #bialy
KB="\[\033[0;34m\]" #niebieski
KY="\[\033[0;33m\]" #zolty
KG="\[\033[0;32m\]" #zielony
KLB="\[\033[1;34m\]" #jasnoniebieski

if [ $UID -eq 0 ]
then
 Znak='#'
 KolorNazwy=$KR
 #echo -n "!!!!!!!!! ROOT !!!!!!!!"
else
 Znak='$'
 KolorNazwy=$KG
 #echo -n "NIE ROOT !!!!"
fi

# If this is an xterm set the title to user@host:dir
case "$TERM" in
xterm*|rxvt*|linux)
 PS1="\[\e]0;${debian_chroot:+($debian_chroot)} \[\33[32m \] \u@\h: \w\a\]$PS1"
 PS1="$KolorNazwy\u$KW@$KY\h$KW:$KLB\w$KW$Znak "
 #echo -n "WYKONANO !!!!!!"
 ;;
*)
 ;;
esac

unset Znak
unset KolorNazwy
unset KR
unset KW
unset KB
unset KY
unset KG
unset KLB

# Koniec skryptu
# ===================================================
  2. W swoim pliku .bashrc, na końcu dodajemy wpis: 
    #======================
# Kolory znaku zachety
if [ -f "/etc/promptcolors" ];
then
 . /etc/promptcolors
fi
  3. Tyle. Od tego momentu po zalogowaniu znak zachęty jest kolorowy:

VirtualBox i dodatki gościa dla Windows Server Core

Napisane przez Igor Brzeżek on 30 grudnia 2022
Napisane w: Wirtualizacja.

Dodatki gościa spełniają dość ważna rolę w maszynach wirtualnych. Instalacja jest prosta, polega na ich wczytaniu i kliknięciu kilka razy przycisku w oknie instalatora Next. Co jednak gdy nie mamy GUI czy eksploratora plików? Taka sytuacja ma miejsce w systemie Windows Server Core. Po uruchomieniu widzimy ekran logowania lokalnego:

Po zalogowaniu się mamy do dyspozycji konsolę. Jeśli pojawi się program konfiguracyjny to za pomocą opcji „15) Exit to Command line” przejdziemy do konsoli

 

Teraz trzeba podłączyć obraz ISO z dodatkami gościa:

Co teraz? Nie pojawia się automatycznie okno instalatora, nie ładuje się eksplorator plików. Trzeba zatem instalator uruchomić ręcznie. Pozostaje pytanie jaką literę ma dysk z obrazem ISO? Listę dysków można łatwo sprawdzić poleceniem

fsutil fsinfo drives

Zazwyczaj ostatnia litera to napęd CD/DVD (z naszym obrazem ISO). Teraz przechodzimy na napęd D: wydając polecenie „d:”

Kolejno sprawdzamy zawartość dysku D: poleceniem „dir”

W naszym przypadku jest to dysk z dodatkami gościa. Uruchamiamy zatem program VBoxWindowsAdditions.exe i postępujemy zgodnie z instalatorem.

Po instalacji trzeba przeładować maszynę wirtualną.

Jeśli nie wiesz na którym dysku pojawią się dodatki gościa możesz to łatwo sprawdzić
– naciskamy Ctrl-Shift-Esc
– pojawi się Menadżer zadań
– menu File / Run New Task
– w oknie jakie się pojawi wpisujemy ‚notepad.exe’ czyli uruchamiamy notatnik systemowy
– z jego menu File / Open mamy teraz dostęp do graficznej listy dysków i możemy widzieć gdzie są nasze dodatki gościa

Linux i kolorowy znak zachęty wiersza poleceń

Napisane przez Igor Brzeżek on 21 grudnia 2022
Napisane w: Linux Debian, Systemy operacyjne.

Znak zachęty wiersza poleceń (ang. prompt) to dość istotny element pracy z systemem Linux. W zależności od wydania i wersji jego domyślny wygląd może być różny. Ja chciałem ustawić go tak, aby wyglądał jak niżej:

Mój ‚prompt’ składa się z nazwy użytkownika, nazwy hosta oraz aktualnego katalogu, a wszystko to w trzech kolorach:
– dla użytkownika ‚root’ kolor czerwony dla innych zielony
– nazwa hosta na żółto (tu wygląda jak brązowy)
– katalog roboczy na jasno niebiesko

Dzięki kolorom szybko orientuję się na jakim koncie pracuję (czasem zapomnę i nawet zapominam przeczytać 🙂

W dystrybucji Ubuntu
W dystrybucji Ubuntu wystarczy edytować plik ukryty plik o nazwie ‚.bashrc’, wyszukać w nim sekcję jak niżej:

Zmienna PS1 określa właśnie jak wygląda znak zachęty i jakie ma kolory.
Pierwszy wpis PS1 można zakomentować, dodać pod nim kolejny o treści:

PS1=’\[\e]0;\u@\h: \w\a\]${debian_chroot:+($debian_chroot)}\[\033[0;31m\]\u\[\033[1;30m\]@\[\033[00;33m\]\h\[\033[00m\] \[\033[01;34m\]\w\[\033[00m\] # ‚

Sekcja ‚else’ określa jak ma wyglądać znak zachęty w przypadku gdy nie mamy kolorowego terminala (chyba już dość rzadki przypadek) ale i tu można wstawić ten sam PS1.

W innych dystrybucjach
Jeśli mamy inną zawartość powyższego pliku (np bak sekcji „if [ „$color….” to można sprawę załatwić inaczej:

– w katalogu /etc tworzymy plik o nazwie np. ‚promptcolors’
– do tego pliku wklejamy poniższy fragment

# =================================================
# Zmiana kolorow znaku zachety
# w zaleznosci od uzytkownika
# root - czerwony, inni - zielony

KR="\[\033[0;31m\]" #czerwony
KW="\[\033[0;37m\]" #bialy
KB="\[\033[0;34m\]" #niebieski
KY="\[\033[0;33m\]" #zolty
KG="\[\033[0;32m\]" #zielony
KLB="\[\033[1;34m\]" #jasnoniebieski

if [ $UID -eq 0 ]
then
 Znak='#'
 KolorNazwy=$KR
else
 Znak='$'
 KolorNazwy=$KG
fi

# If this is an xterm set the title to user@host:dir
case "$TERM" in
xterm*|rxvt*|linux)
 PS1="$KolorNazwy\u$KW@$KY\h$KW:$KLB\w$KW$Znak "
 ;;
*)
 ;;
esac

unset Znak KolorNazwy KR KW KB KY KG KLB

# Koniec skryptu
# ===================================================

Powyższy skrypt (zakładając, że jest zapisany w pliku o nazwie ‚nazwa_skryptu’) można uruchomić z konsoli poleceniem:

>source nazwa_skryptu

Skrypt sprawdzi jaka jest twoja nazwa użytkownika (a raczej ID). Jeśli jesteś na koncie ‚root’ to otrzymasz znak zachęty jak niżej:

Kolorowy znak zachęty Linux

Jeśli jesteś zwykłym użytkownikiem to twój znak zachęty będzie wyglądał jak niżej:

Znak zachęty zwykłego użytkownika

Aby powyższe zadziałało automatycznie można:
– wywołać skrypt w ogólnym skrypcie startowym powłoki (np /etc/bash.bashrc)
– wywołać skrypt we własnym pliku (w katalogu domowym) o nazwie ‚.bashrc’

Aby wywołać nasz skrypt z ogólnego skryptu powłoki basha:
– edytujemy plik (z konta root) /etc/bash/bashrc
– na jego końcu dodajemy wywołanie naszego skryptu np:

#======================
# Kolory znaku zachety
if [ -f "/etc/promptcolors" ];
then
 . /etc/promptcolors
fi

Ta zmiana będzie miała wpływ na wszystkich użytkowników (o ile samodzielnie nie zdefiniowali sobie, w swoich plikach konfiguracyjnych innego wyglądu znaku zachęty)

Aby wywołać nasz skrypt z prywatnego pliku basha (dla aktualnie zalogowanego użytkownika):
– powyższy kod dopisujemy na końcu pliku ~/.bashrc czyli plik w katalogu domowym użytkownika, na którego aktualnie jestem zalogowany
– ta zmiana będzie oczywiście dotyczyć wyglądu znaku zachęty tylko aktualnego użytkownika
– aby zobaczyć zmiany należy się wylogować i ponownie zalogować

Ogólnie to chyba będzie bezpieczniej wykonywać zmiany tylko w swoich domowych plikach. Poza tym zwykły użytkownik i tak nie ma możliwości modyfikacji plików w katalogu /etc.

Automatyczna konfiguracja znaku zachęty dla nowych użytkowników 
Jeśli nie chcemy modyfikować pliku /etc/bash.bashrc a chcemy dla każdego nowego użytkownika ustalać kolorowy znak zachęty można to wykonać modyfikując plik tzw. szkieletu. Plik ten to /etc/skel/.bashrc. Dodamy na jego końcu wpis jaku wyżej (wywołanie skryptu zmian kolorów znaku zachęty) i mamy gotowe. Pliki z tegoż katalogu są automatycznie kopiowane do katalogu domowego każdego nowo utworzonego użytkownika.

Zmiana rozmiaru dysku wirtualnego i partycji systemu MS Windows pracującego w VirtualBox

Napisane przez Igor Brzeżek on 13 grudnia 2022
Napisane w: Wirtualizacja.

Czasem zachodzi potrzeba powiększenia dysku wirtualnego w maszynie wirtualnej. Można to wykonać z wiersza poleceń albo z interfejsu graficznego. Zawsze pamiętaj, że przed wykonaniem takiej operacji należy wykonać kopię danych.

W tym wpisie opisano jak powiększyć dysk twardy maszyny wirtualnej MS Windows 10 pracującej w VirtualBox.

Powiększenie samego dysku to jedno. Druga kwestia to zmiana rozmiaru partycji istniejącej na takim dysku. W poniższych przykładach zakładamy, że w maszynie wirtualnej mamy Windows 10 z dyskiem 50 GB (rozmiar wirtualny). Na dysku istnieją partycje stworzone przez instalatora systemu czyli coś jaki niżej. Zobaczmy je za pomocą programu Zarządzanie dyskami (prawym klawiszem myszki na menu Start i Zarządzanie dyskami / Disk manager)

Jak widać mamy dwie partycje:
– 500 MB (ukryta, systemowa)
– reszta z zainstalowanym Windows, do naszej dyspozycji

Patrząc z systemu Windows widzimy, że miejsca nie zostało za dużo:

Musimy zatem powiększyć rozmiar dysku. To nie wszystko. Po tej czynności system operacyjny w maszynie wirtualnej może się nie zorientować, że ma dużo większy dysk. Trzeba będzie zatem ręcznie powiększyć samą partycję.

1. Powiększenie dysku wirtualnego
– zatrzymujemy maszynę wirtualną, której dysk chcemy powiększyć
– sprawdzamy jak nazywa się wirtualny dysk, którego rozmiar chcemy powiększyć patrząc w ustawienia maszyny wirtualnej

– otwieramy Menadżera nośników wirtualnych

– szukamy w nim powyższego dysku, jeśli nazwy plików się powtarzają patrzymy też na lokalizację

– klikamy na dysku i zmieniamy jego rozmiar na większy np. 100 GB w naszym przykładzie

– klikamy Zastosuj
– w zasadzie to tyle, VirtualBox zmieni tylko wpis w pliku dysku (o ile to był dysk dynamiczny)
– w starszych wersjach pojawiał się błąd, którego naprawa polegała na ponownym uruchomieniu programu lub maszyny hosta
– uruchamiamy maszynę wirtualną z powiększonym dyskiem i przeglądamy dyski twarde (program Zarządzanie dyskami)

– widać, że dysk jest większy (ma teraz 100 GB) ale same partycje pozostały bez zmian, Windows nadal ma 50 GB do dyspozycji
– aby to zmienić zastosujemy dystrybucje Linuxa o nazwie GParted Live
– zatrzymujemy maszynę wirtualną
– pobieramy obraz ISO systemu GParted Live
– podpinamy powyższy obraz do maszyny wirtualnej z naszym Windows, wczytując do wirtualnego napędu CDROM pobrany obraz GParted

– uruchamiamy teraz maszynę wirtualną ale z obrazu ISO, czyli przy starcie naciskamy klawisz F12 i wybieramy C jak CD-ROM
– pojawi się menu jak niżej:

– wszelkie pytania jakie zada program zatwierdzamy domyślnie klikając Enter
– po chwili uruchomi się program GParted i pokaże nam zawartość dysku systemu Windows (podobnie do programu Zarządzania dyskami)

– prawym klawiszem myszki klikamy na partycję i wybieramy Resize/Move

– łapiemy za prawy koniec partycji i przeciągamy do konca

…

– zatwierdzamy klikając w Resize/Move i kolejni w zielony ptaszek

– jeśli wszystko pójdzie poprawnie to partycja jest powiększona

– zamykamy program GParted i maszynę wirtualną klikając w czerwony przycisk (wybieramy Reboot)

– po uruchomieniu systemu Windows widzimy, że mamy dostęp do 100 GB dysku

VirtualBox – zdalne zarządzanie systemem Linux pracującym w maszynie wirtualnej za pomocą połączenia ssh i programu putty

Napisane przez Igor Brzeżek on 5 grudnia 2022
Napisane w: Linux Debian, Wirtualizacja.

Jeśli masz już zainstalowany system Linux (w naszym przykładzie Debian) w maszynie wirtualnej (tutaj omawiamy VirtualBox) to możesz nim zarządzać z konsoli zdalnie za pomocą połączenia ssh i program np putty.

1. Program putty pobierzesz z tego miejsca, instalacja nie jest wymagana

2. Interfejs sieciowy maszyny wirtualnej ustaw w trym mostkowany (ang. bridged) aby miała bezpośredni dostęp do twojej sieci fizycznej. Uważaj jednak, jeśli na tej maszynie masz jakieś usługi sieciowe np serwer DHCP może to ‚namieszać’ w Twojej sieci. W tym wypadku pozostań przy trybie NAT.

a. Dostęp bezpośredni czyli sieć mostkowana
– w maszynie wirtualnej ustaw interfejs sieciowy na mostkowany

– kolejno ustaw wybrany (zapewne jeden) interfejs sieciowy na mostkowany (bridged)

– teraz trzeba sprawdzić jak ustawiony jest interfejs sieciowy Debiana pracującego w maszynie, generalnie po instalacji (a to tu omawiamy) jest ustawiony na klienta DHCP czyli automatyczne pobieranie adresu IP
– zaloguj się do Debiana (najlepiej na konto root) i wydaj polecenie

#ip address show

– możesz też użyć skrótowej formy

#ip a

– zobaczysz jaki masz przydzielony adres IP

– interfejsy sieciowe są numerowane od 1 (pierwszy to pętla zwrotna, nas tu nie interesuje), jeśli wykonano standardowa instalację Debiana to masz jeden interfejs o numerze 2 i zazwyczaj będzie on miał nazwę ‚enp0s3’
– sprawdź jaki ma adres IP, jeśli coś w stylu 10.0.2.15/24 to oznacza, że system Debian nadal ma przypisany adres z trybu NAT, to się zdarza, czasem maszyna wirtualna nie zorientuje się, że coś jej zmieniono
– aby pobrać nowy adres z linii poleceń wydaj komendę:

#dhclient enp0s3

– pozwoli to odnowić adres IP w systemie, jeśli w Twojej sieci działa serwer DHCP (a zapewne działa) to po chwili (czasem aż kilkadziesiąt sekund) system otrzyma poprawny adres, sprawdź to poleceniem ‚ip a’

#ip a

– jeśli system Debian (lub inny w maszynie) pokazuje nadal poprzedni adres możesz maszynę przeładować, to zazwyczaj pomaga
– jeśli adres jest poprawny przejdź do punktu 3 tego opisu, gdzie zalogujemy się zdalnie

b. Tryb NAT
– w tym trybie aby zalogować się do Debiana w maszynie wirtualnej przez sieć trzeba wykonać tzw. przekierowanie portów ponieważ NAT blokuje dostęp od strony sieci LAN
– wejdź na kartę danego interfejsu sieciowego (Ustawienia maszyny / Sieć)
– przejdź do Zaawansowane
– wejdź w Przekierowania portów

– w oknie jakie się otworzy (w minimalnej) konfiguracji trzeba wpisać port hosta i port docelowy; port hosta to port na jakim VirtualBox będzie nasłuchiwał natomiast port docelowy to port na jaki ruch zostanie przekazany; port docelowy jest w maszynie wirtualnej i w naszym wypadku musi to być port TCP numer 22 czyli usługa serwera ssh

– po zatwierdzeniu można się zalogować na usługę ssh pracującą za NAT w maszynie wirtualnej; logujemy się na adres IP hosta, może to być adres IP jaki host ma przydzielony lub może to być adres pętli zwrotnej, portem na jaki wykonamy połączenie jest port 10000 czyli taki port jaki został ustalony w przekierowaniu

– usługa NAT programu VirtualBox wygląda jak niżej:

3. Zdalne logowanie do systemu Debian
– mamy już program putty, wiemy już jaki adres IP posiada maszyna wirtualna, możemy się zalogować po sieci za pomocą ssh
– uruchamiamy pytty i wpisujemy adres maszyny wirtualnej, protokół SSH

– jeśli teraz po naciśnięciu Open pojawi się okno błędu

– to prawdopodobnie na Debianie nie jest zainstalowany serwer SSH; tak może być gdy podczas instalacji nie był on wybrany lub w danej wersji Debiana nie był uwzględniony w obrazie instalacyjnym
– doinstalujemy zatem serwer SSH
– w wierszu poleceń Debiana, z konta root wykonajmy polecenie:

#systemctl status ssh

– jeśli otrzymamy informację, że taka usługa nie może być znaleziona to znaczy, że nie jest zainstalowana

– najpierw warto wykonać uaktualnienie pakietów instalacyjnych poleceniem

#apt-get update -y

– kolejno instalujemy serwer ssh poleceniem

#apt-get install ssh -y

– po instalacji ponownie sprawdzamy czy działa

#systemctl status ssh

– teraz jest ok, możemy się logować za pomocą ssh
– ponownie próbujemy zalogować się za pomocą putty
– powinna pojawić się informacja od serwera ssh (cyfrowy odcisk palca tego konkretnego serwera), klikamy w Yes

– i pojawia się możliwość zalogowania
– musimy logować się jednak teraz nie na konto ‚root’ ale na konto zwykłego użytkownika (był utworzony podczas instalacji, w naszych przykładach bło to jnowak); takie domyślne ustawienia ma serwer ssh na Debianie, że ze względów bezpieczeństwa nie pozwala na zdalne logowanie bezpośrednio na użytkownika ‚root’ (można to oczywiście zmienić)
– logujemy się zatem na jnowak

– i już jesteśmy na konsoli systemu pracującego w maszynie wirtualnej
– można pracować jak na zwykłym systemie
– możemy teraz przelogować się na konto root za pomocą polecenia:

#su –

– aby zakończyć pracę w konsoli i odłączyć się Debiana naciśnij CTRL-D lub wpisz w konsoli ‚exit’ i naciśnij enter
– jeśli z konta jnowak zalogowano się na root to exit trzeba będzie wpisać dwa razy ponieważ polecenie to po prostu wyloguje z aktualnej sesji
– aby całkowicie wyłączyć system Debian wpisz w linii poleceń  (z konta root)

#poweroff

Pracując z programem putty mamy możliwość kopiowania tekstów do/ze schowka między Debian a system hosta, czego nie umożliwia praca w oknie VirtualBox (domyślnie, ponieważ jest coś takiego jak dodatki gościa, które ten problem rozwiązują ale to inny temat).

 

 

VirtualBox – Instalacja systemu Debian w minimalnej wersji „netinstall”

Napisane przez Igor Brzeżek on 5 grudnia 2022
Napisane w: Linux Debian, Wirtualizacja.

W tym wpisie pokazano jak zainstalować Linux Debian 64bit (11.5) netinst w maszynie wirtualnej VirtualBox.

Niniejsza wersja Debiana bazuje na instalacji sieciowej czyli obraz ISO zawiera minimalną ilość elementów, reszta zostanie pobrana z Internetu w trakcie instalacji.

1. Utworzenie maszyny wirtualnej
– pobieramy obraz ISO Debiana w wersji instalacji sieciowej (tzw. netinst)

po wejściu w powyższy link klikamy po lewej na wybraną architekturę naszego komputera, przeważenie będzie to amd64

kolejno pobieramy plik ISO instalatora

– tworzymy maszynę wirtualną (typ Linux/Debian 64, 2GB RAM, 20GB dysk dynamiczny) tutaj przykład jak utworzyć maszynę wirtualną
– interfejs sieciowy maszyny wirtualnej ustawiamy na NAT albo Bridged (maszyna musi mieć dostęp do Internetu, więcej informacji o sieci VirtualBox tutaj)

2. Instalacja
– po uruchomieniu maszyny wirtualnej wybieramy instalację tekstową

– kolejno język, w tym przykładzie angielski

– następnie region: wybieramy u dołu listy other i kolejno Europe i dalej Polska

– tzw. locale zostawiamy na US

– ustawiamy Keymap na Polish

– czekamy na załadowanie wymaganych elementów instalatora
– ustalamy nazwę hosta (można to wykonać później):

– domenę zostawimy pustą

– kolejno trzeba ustalić (należy podać dwa razy celem potwierdzenia) hasło głównego użytkownika o nazwie ‚root’

– w następnym kroku tworzymy nowego użytkownika np o nazwie ‚jnowak’, najpierw podając pełne dane Imie i Nazwisko

– kolejno login

– i następnie hasło dla tegoż użytkownika

– teraz czas na ustalenie partycji dyskowych, ja wybiorę ręczne

– w kolejnym kroku wybieramy dysk (w naszym przypadku mamy jeden)

– potwierdzamy inicjalizację dysku (jest nowy i czysty)
uwaga: jeśli instalacja odbywa się na fizycznym komputerze trzeba upewnić się, że nic z dysku nie skasujemy a najlepiej instalować na nowym, czystym dysku

– w sekcji dostępnego na dysku miejsca zaznaczamy wolny obszar i naciskając Enter przechodzimy do jego konfiguracji

– ustawimy dwie partycje: 90% miejsca to partycja na system pozostałe miejsce przeznaczymy na partycje wymiany czyli plik pamięci wirtualnej

– tworzymy nową partycję:

– podajemy około 90% wielkości dysku, tutaj 19 GB

– zaznaczamy Primary (będzie to partycja podstawowa)

– zlokalizowana na początku wolnej przestrzeni dyskowej

– w podsumowaniu zaznaczamy Bootable flag i wybieramy „Done settings…”

– to utworzy nam pierwszą partycję przeznaczoną w całości na system Linux Debian
– zaznaczmy teraz pozostałe wolne miejsce

– i tworzymy nową partycję

– przeznaczamy na nią całe wolne miejsce

– zaznaczamy ją jako partycję logiczną

– w kolejnym oknie musimy określić jej typ, klikamy w Enter w pierwszej pozycji „Use as…”

– i z listy jaka się wyświetli wybieramy ‚swap area’

– zatwierdzamy klikając w „Done settings…”

– zatwierdzamy wszystkie zmiany na dysku

– zaznaczając Yes w kolejnym oknie zapisujemy je na dysku

– kolejno czekamy na wczytanie niezbędnych modułów
– na pytanie czy skanować dodatkowe nośniki odpowiadamy Nie ponieważ ich nie mamy

– jako kraj serwera z którego będą pobierane pakiety wybieramy Polskę

– i kolejno wybieramy odpowiednie źródło

– pomijamy HTTP Proxy

– po połączeniu z hostem Debiana pojawia się wybór pakietów do instalacji, co zobaczymy na ekranie to zależy od instalowanej wersji systemu; w jego minimalnej postaci będzie to tylko system podstawowy

Jeśli instalujesz inną wersję Debiana np. z płyty DVD możesz zobaczyć więcej pakietów do wyboru:

– po instalacji nastąpi ponowne uruchomienie maszyny wirtualnej i załaduje się instalowany system do którego możemy się zalogować podanymi wcześniej danymi (użytkownik root albo ten, którego utworzyliśmy później)

Po ukończonej instalacji warto zmienić tryb pracy interfejsu sieciowego maszyny wirtualnej na mostkowany (ang. Bridged) aby zarządzać systemem Debian za pomocą np ssh. Jak to zrobić opisano tutaj.

VirtualBox i dodatkowe karty sieciowe.

Napisane przez Igor Brzeżek on 30 listopada 2022
Napisane w: Wirtualizacja.

Dodanie dodatkowych interfejsów sieciowych VirtualBox
Standardowo mamy w GUI tylko 4 interfejsy sieciowe i tyle tam będziemy widzieć. VirtualBox umożliwia dodanie dodatkowych kart sieciowych. Wykonać to można tylko z wiersza poleceń za pomocą programu VBoxManage. Maksymalnie dodamy cztery interfejsy (cztery już mamy w GUI).

Przydatne opcje wiersza poleceń służące dodawaniu dodatkowych interfejsów sieciowych.

Uwaga: program wiersza poleceń zarządzający VirtualBox o nazwie ‚vboxmanage.exe’ znajdziemy (pod Windows) w katalogu instalacyjnym, zazwyczaj: „c:\Program Files\Oracle\VirtualBox\VBoxManage.exe”

Utworzenie nowej karty o numerze 5-8:
VBoxManage modifyvm "Nazwa maszyny" --nic<5-8> none|null|nat|bridged|intnet|hostonly|generic|natnetwork
VBoxManage modifyvm "Nazwa maszyny" --nictype<5-8> Am79C970A|Am79C973|82540EM|82543GC|82545EM|virtio
VBoxManage modifyvm "Nazwa maszyny" --macaddress<5-8> auto|<mac>
VBoxManage modifyvm "Nazwa maszyny" --cableconnected<5-8> on|off
VBoxManage modifyvm "Nazwa maszyny" --nicpromisc<5-8> allow-all | deny |

Ustalenie jej dodatkowych opcji:
VBoxManage modifyvm "Nazwa maszyny" --bridgeadapter<5-8> none|<devicename>
VBoxManage modifyvm "Nazwa maszyny" --hostonlyadapter<5-8> none|<devicename>
VBoxManage modifyvm "Nazwa maszyny" --intnet<5-8> <network name>
VBoxManage modifyvm "Nazwa maszyny" --natnet<5-8> <network>|default

VBoxManage modifyvm "Nazwa maszyny" --nat-network<5-8> <network name>
Zamiast nazwy maszyny można użyć jej UUID, które poznamy za pomocą polecenia:
vboxmanage list vms
Aby taką dodatkową kartę usunąć wydajemy polecenie:
VBoxManage modifyvm "Nazwa maszyny" --nic<5-8> none

Pozycja <devicename> to nazwa urządzenia w maszynie hosta, z którym karta będzie połączona. Zazwyczaj będzie to nazwa fizycznej karty sieciowej.

Nowe karty *nie* pojawią się w GUI ale w samej maszynie. Poniżej przykład dodania karty dla Debiana:

Okno interfejsów sieciowych przed dodaniem karty (włączona jest tylko „Karta 1”:

Widok z konsoli, mamy jeden interfejs sieciowy:

Zatrzymujemy maszynę wirtualną i dodajemy kartę *z konsoli* – nie z GUI:

"c:\Program Files\Oracle\VirtualBox\VBoxManage.exe" modifyvm "Debian DEV v1.4" --nic5 bridged
 "c:\Program Files\Oracle\VirtualBox\VBoxManage.exe" modifyvm "Debian DEV v1.4" --nictype5 82540EM
 "c:\Program Files\Oracle\VirtualBox\VBoxManage.exe" modifyvm "Debian DEV v1.4" --macaddress5 auto
 "c:\Program Files\Oracle\VirtualBox\VBoxManage.exe" modifyvm "Debian DEV v1.4" --cableconnected5 on
 "c:\Program Files\Oracle\VirtualBox\VBoxManage.exe" modifyvm "Debian DEV v1.4" --bridgeadapter5 "Realtek PCIe GbE Family Controller"

Uwaga: w  tym wypadku dodajemy kartę w trybie mostkowanym do fizycznego interfejsu hosta o nazwie „Realtek PCIe GbE Family Controller”

Po dodaniu karty widać, że w GUI nie jest ona ukazana:

Uruchamiamy maszynę wirtualną i sprawdzamy interfejsy sieciowe:

Jak widać mamy dodatkowy. To nie jest interfejs, który można uzyskać z GUI! ten interfejs został utworzony z wiersza poleceń. Takich interfejsów możemy dodać cztery więc w sumie maszyna wirtualna może ich mieć osiem.

Linux Turnkey Core – gotowa maszyna wirtualna

Napisane przez Igor Brzeżek on 1 listopada 2022
Napisane w: Wirtualizacja.

Jeśli szybko chcesz uruchomić maszynę wirtualna z Linux można polecić serię rozwiązań Turnkey. W tym wpisie zostanie omówiona najmniejsza maszyna wirtualna (1 GB) Turnkey Core.

Pobieramy dysk wirtualny maszyny z https://www.turnkeylinux.org/core.

Jest to obraz dysku systemu Linux na bazie Debian. Pobrany plik rozpakujemy i dodajemy do utworzonej maszyny wirtualnej. Aby dostać się do usług sieciowych pracujących w tym systemie należy ustawić interfejs sieciowy maszyny wirtualnej w tryb mostkowany (bridged). Po uruchomieniu maszyny wirtualnej trzeba ustalić hasło root:

W kolejnym kroku możemy skorzystać z opcji archiwizacji konfiguracji w chmurze, my tego nie będziemy używać wybieramy więc Skip

Dalej możemy podać nasz prawdziwy email aby otrzymywać powiadomienia z tegoż systemu

Następny krok to instalacja aktualizacji związanych z bezpieczeństwem. Instalujemy je zatem.

Po udanej instalacji widzimy okno adresów i portów na jakie możemy się zalogować tak utworzonego systemu.

Mamy możliwość zalogować się na:
– webmin: adresIP maszyny, port 12321

– konsolę ssh:  port 22
– konsolę przez przeglądarkę: adres IP maszyny, port 12320 (przydatne gdy nie mamy klienta ssh)

Po zamknięciu okna przechodzimy do menu konfiguracji systemu (najpierw trzeba się zalogować na użytkownika root i podać utworzone wcześniej hasło).

Opcje są chyba dobrze opisane i nie wymagają wyjaśniania. Jeśli menu się nie zładuje możemy uruchomić je ręcznie poleceniem confconsole.

Najważniejsze opcje:

W sekcji Networking możemy ustalić czy adres IP ma być pobrany z serwera DHCP czy wpisany ręcznie (domyślnie DHCP).

Sekcja System settings / Confconsole auto pozwala wyłączyć automatyczne ładowanie widoku menu po starcie systemu. Przydatne gdy chcemy się logować i korzystać z konsoli systemu. Możemy wyłączyć automatyczne uruchamianie konsoli, zawsze można załadować ją ręcznie.

Sekcja System settings / Security update pozwala uruchomić aktualizacje zabezpieczeń .

Sekcja System settings / Hostname pozwala na zmianę nazwy systemu.

Tak przygotowany system zajmuje około 1 GB na dysku i może być bazą dla dalszych konfiguracji.

 

 

 

 

 

 

VirtualBox a kopia wirtualnego dysku

Napisane przez Igor Brzeżek on 1 listopada 2022
Napisane w: Wirtualizacja.

Kiedy w VirtualBox próbujemy dodać dysk wirtualny, który jest kopią innego, już w programie istniejącego pojawi się problem zduplikowanych identyfikatorów:

To taka przypadłość VirtualBox (nie występuje to w VMWare), że każdy nośnik ma swój unikalny numer UUID. Jeśli próbujemy dodać do VBox dysk twardy uprzednio już zarejestrowany (np. istniejący w innej maszynie wirtualnej) program na to nie pozwoli. Rozwiązaniem jest wygenerowanie nowego UUID dla danego pliku dysku twardego. Służy temu polecenie vboxmanage.

Otwieramy w katalogu z naszym nowym plikiem okno konsoli (cmd) i wpisujemy polecenie jak niżej:

> „c:\Program Files\Oracle\VirtualBox\VBoxManage.exe” internalcommands sethduuid GParted1_1.vmdk

Ponieważ instalator VBox nie dodaje swojej ścieżki to ścieżki poszukiwań trzeba podać tu ścieżkę bezwzględną do programu vboxmanage. Kolejno dwa polecenia generujące nowy UUID i nazwę pliku dysku twardego. Generowanie trwa ułamek sekundy i już możemy taki wirtualny dysk bez problemu przyłączyć do dowolnej maszyny wirtualnej.